Abhinav Akshar

 चिकाटी आम्हाला सवय फक्त लॉक, लॉकअप, लॉकर आणि लिपलॉक एवढ्याची, एवढीच काय ती मजल होती आमच्या इवल्या मेंदूची. लिपलॉक हा लोकलज्जेस्तव कधी उच्चारला सुद्धा नाही. लॉकर वगैरे असायला तशी ऐपत नव्हती  कधी त्याचा संबंध आला नाही. नाही म्हणायला, इन्शुरन्स वाल्यांनी 'लॉकइन' रुजवला आहे खरा.  पण हिंदी सिनेमाने मात्र प्रामाणिकपणे  'लिपलॉक' हा हिन्दी शब्द(?) लहानपणापासून शिकवला आहे. त्यात आता हे 'लॉकडाऊन'! अन सगळंच झालंय अपसाईड डाऊन!! कुणाचं शेअर मार्केट डाऊन, कुणाचं टीआरपी डाऊन, कुणाचं इनकम डाऊन, कुणाचं डाऊन राजकारण, कुणाचं डाऊन आचरण कुठं रेड अलर्ट तर कुठं बॉटमस् रेड! हॉस्पिटल्सनी सज्ज ठेवले असंख्य बेड. सरकार सगळे उपाय करायला कंबर कसून तयार, विरोधकांनी त्याचं ही करावं हत्यार. एकशे तीस कोटींचा देश, त्यातही अव्यवस्था, अज्ञान, अशिक्षितपणा, बेकारी, दहशतवाद, श्रद्धाळू अंधश्रद्धा आणि डोळस अंधश्रद्धा किती किती म्हणून अडचणी? पण भारतीय बाण्याचा एक गुण विशेष : *चिकाटी* कुठल्याही समस्येवर मात करण्याची त्यांची जुगाडू हातोटी! असो, कुणी मेनू बनवले, कुणी खेळ खेळले (इंडोर) कुणी एकमेकांना घरबसल्...

  अनुत्तरीत प्रश्नांचे ठोके .... व्यवहाराच्या खिडकीतून जगाकडे पाहताना निर्लज्जपणाचा चष्मा डोळ्यांना असं काही भावहीन दृष्य दाखवतोय की मेदुपर्यंत जाणारे तरंग संवेदना बनतच नाहीत. मग हृदय तरी कसं द्रवणार, नाही का? त्याचे ठोके अविरत जैवयांत्रिकतेने प्रेरित असल्याने न चुकता पडत राहतात. अन त्या सोबत पडतात अनेक अनुत्तरीत प्रश्न... पहाटेने सकाळला, मध्यान्नाने तीनिसंजेला, अन रात्रीने किरर्र काळोखाला विचारलेले... अनुत्तरीत प्रश्न! आपुलकीचा आव आणणारया गप्पांतून, माणुसकीचे मुखवटे चढवून त्या प्रश्नांना बेमालूमपणे बगल दिली जाते... स्मृतीचिन्हे, स्मरणिका , जाहीरनामे, सोहळे, समारंभ .... सगळं सगळं ते डोळे पाहतात पण अनुभवत नाहीत. नुसत्या लहरीच पोहोचवतात संवेदना नाही, जाणीव नाही फक्त अनुत्तरीत प्रश्नांचे ठोके निर्माण करतात....बस! ....अभिनव अक्षर

 

साल सरता सरता संपून गेले, जीवनाचे मोल मृत्यूच्या विक्राळ रूपातून सादर करून. माणसाच्या हाती असलेल्या असहायतेच्या कटोऱ्यात, त्याच्या प्रतिभेची अन बुद्धीची कीव यावी इतक्या ठणाणणाऱ्या आवाजात एक निराशेचं नाणं टाकून, साल सरता सरता संपून गेलं! साल सरता सरता संपवून गेलं माणसाच्या सर्वव्यापी अहंकाराला,  त्याच्या निसर्ग विजयाच्या उन्मादाला,  त्याच्या विश्वविजयी हव्यासाला एका सूक्ष्मातिसूक्ष्म अन शुल्लक वाटणाऱ्या  पण विश्वव्यापी प्रहरानं नामोहरम करून गेलं. हो पण जाताना त्यांन ज्यांना ज्यांना नेलं  त्यात किंचितही भेदाभेद केला नाही,  संपूर्ण निःपक्षपाती व्यवहार बरं!   सिनेतारकांपासून क्रीडापटूपर्यंत, शास्त्रज्ञापासून शास्त्र शिकवणाऱ्या पर्यंत,  या टोकापासून त्या टोकापर्यंत, बातमी देणाऱ्यापासून ते प्रत्यक्ष बातमी बनणाऱ्यापर्यंत  त्यानं सर्वांना समान न्याय दिला खरा. या वर्षानं दाखवून दिलं माणसाला माणूस म्हणून त्याची काय किंमत आहे ते.  कष्टानं जगताना, प्रामाणिकपणे वागताना,  परिवर्तनाचं स्वागत करून स्वतःला परिवर्तित करायला शिकवलं.  कारण शेवटी प...

क्यालेंडर ची पाने उलटतात, पुन्हा तो दिनांक येतो.... कुणीतरी आपल्याला मध्यरात्री नंतर फोन करतं  आणि आपण मोठे होतो.... मोठे होतो म्हणजे नेमकं काय होतं? दुसर्याच्या नजरेचा कोण वाढतो  आपल्या वाढत्या उंचीबरोबर ... विचार वाढतात, आचार दृढ होतात... आपल्या 'आपल्या' माणसांच्या  आपलेपणाचे आभाळ आनंदाने ओथंबते.

Better Sorry, bitter Sorry or butter Sorry Gone are the days of the saying—better safe than sorry. In the age of ‘Who-cares?’ , people rampantly through the word ‘sorry’ on anybody’s face in any circumstances of their mistakes. No matter , who they are saying for and what they are saying for. It begins like a fad and settles as a trait among the teens. They use it frequently and carelessly without meaning it as a garb of sobriety and use it to shield their serious mistakes in a friendly way. i cringe at this shameless ‘sorry’. i simply say on such situations ‘Don’t say it’. Good Oldies always say, of course, in a detest, “Angrez chale gaye aur ‘Sorry’ chod gaye.” When i here such careless sorry, i become red-hot iron from inside. But showing an omni-pityous expression, i pardon the guilty one without any sign of burning furnace inside. Some Sorrys are groan by some bitter buddies. Especially when they don’t want to say it but they have to unwillingly say it. To those i categorize...

i know its a very very sensitive and sensational topic. We have many prejudices and presumptions about this feeling. We dont have any yardstick to measure it. Even we dont have its definition. Although eve n we dont have its rules, we have its restrictions. i got a message from one of the friends of mine....reading, 'it u love two ppl at a time, den u shud choose d second one....Coz if u truly luvd d frst one, u wuldnt hv fallen in lv wid d secnd one....' See we have love as a universal feeling, but universe has not power to define it. We make it omnipresence saying it is every where btwn Mom n son, btwn dad n daughts, btwn mom n dad, btwn boy n gal, btwn teacher n pupil, btwn beauty n beast and so on.... On the other hand we en-limit it in the name of virtue that one should love only one. When love has shades like parental, friendly, godly and romantic love, why cant it have frequency? And if it can happen twice...why cant it happen even more than twice? Our Bollywood has...