Abhinav Akshar

रानोमाळ भटकंती, वाटेल तिथं अडोशाला मीळेल तिथं विश्रांती. थोडं पहुडल्यावर पुन्हा तीच भ्रमंती. असंच काय जीणं असतं? वस्त्यांच्या होतात वसाहती अन वसाहतीnchi साम्राज्यं! तरीही वाटत राहतं आत आत खोलवर स्वतःचं असं आभाळ निर्माण करायला हवी असते थोडीतरी जागा  जमिनीवर! माणसं बघतात, माणसं हसतात, तोंडओळखीची पक्की जिवलग होतात. कधी भांडतात अन दुरावतात, आतल्या आवाजानं पुन्हा एकत्र येतात. अशी नाती-गोती जवळची दूरची अन मैत्री हि सहज सलगीची, तरीही खुणावतं स्वैर पाखरू फांदीवर... स्वतःचं असं घरटं निर्माण करण्यासाठी हवी असतात किमान दोन माणसं एकमेकांची आयुष्यभर......!

My matured love See how it rises all above Just like fearless doves In the skies of suspense it grows. Inspite of all contrasts, A string that us sttracts. It shines as the night worm's glow Enough bright, as my matured love. It flies as a bird kite So high in the sky bright, Which keeps at the nest its sight My matured love has reached that sight. Sonnet thrives through thoughtful themes, And sings my love's melodius hymns.

काही माणसं हसतात वरवरून नुसती स्मिताची पुटं चढवून. मनसोक्त असं नसतंच काही असतात नुसतं हातचं raakhun. काही माणसांच्या बोलाची कधी ऐकणार्याला सहज वाटते प्यावी थोडी आणि असतो त्यांचा बोलाचाच भात ऐकणार्याचा होतो निप्पात पण तरीही काही माणसं आपली असतात काही माणसं जीव लावतात वेळ प्रसंगी जीव ओततात अन आपल्यासाठी जीवाचा आटापिटा करतात अशा माणसांत वावरताना काही माणसं चुकून कळतात काही माणसं चुकताना कळतात काही कलताना चुकतात पण अशा माणसा माणसांत वावरताना माणसं माणसं कळून चुकतात.

कधी होऊनी धूप देवा तुझ्या मंदिरी जळत असेन. सुगंधाचा गंध माझ्या तुझ्यासकट सगळ्यांचा श्वास असेंल राख होऊनी तुझ्या चरणी विझून मी पडलो जरी भालावरती प्रत्येकाच्या अंगारयाची रेघ असेंल!

"शब्द पीऊन दारुड्यासारखा होतो मी जेव्हा धुंद कागद होऊन रस्त्यासारखा वाटतो तेव्हा रुंद!"