Abhinav Akshar

 चिकाटी आम्हाला सवय फक्त लॉक, लॉकअप, लॉकर आणि लिपलॉक एवढ्याची, एवढीच काय ती मजल होती आमच्या इवल्या मेंदूची. लिपलॉक हा लोकलज्जेस्तव कधी उच्चारला सुद्धा नाही. लॉकर वगैरे असायला तशी ऐपत नव्हती  कधी त्याचा संबंध आला नाही. नाही म्हणायला, इन्शुरन्स वाल्यांनी 'लॉकइन' रुजवला आहे खरा.  पण हिंदी सिनेमाने मात्र प्रामाणिकपणे  'लिपलॉक' हा हिन्दी शब्द(?) लहानपणापासून शिकवला आहे. त्यात आता हे 'लॉकडाऊन'! अन सगळंच झालंय अपसाईड डाऊन!! कुणाचं शेअर मार्केट डाऊन, कुणाचं टीआरपी डाऊन, कुणाचं इनकम डाऊन, कुणाचं डाऊन राजकारण, कुणाचं डाऊन आचरण कुठं रेड अलर्ट तर कुठं बॉटमस् रेड! हॉस्पिटल्सनी सज्ज ठेवले असंख्य बेड. सरकार सगळे उपाय करायला कंबर कसून तयार, विरोधकांनी त्याचं ही करावं हत्यार. एकशे तीस कोटींचा देश, त्यातही अव्यवस्था, अज्ञान, अशिक्षितपणा, बेकारी, दहशतवाद, श्रद्धाळू अंधश्रद्धा आणि डोळस अंधश्रद्धा किती किती म्हणून अडचणी? पण भारतीय बाण्याचा एक गुण विशेष : *चिकाटी* कुठल्याही समस्येवर मात करण्याची त्यांची जुगाडू हातोटी! असो, कुणी मेनू बनवले, कुणी खेळ खेळले (इंडोर) कुणी एकमेकांना घरबसल्...

  अनुत्तरीत प्रश्नांचे ठोके .... व्यवहाराच्या खिडकीतून जगाकडे पाहताना निर्लज्जपणाचा चष्मा डोळ्यांना असं काही भावहीन दृष्य दाखवतोय की मेदुपर्यंत जाणारे तरंग संवेदना बनतच नाहीत. मग हृदय तरी कसं द्रवणार, नाही का? त्याचे ठोके अविरत जैवयांत्रिकतेने प्रेरित असल्याने न चुकता पडत राहतात. अन त्या सोबत पडतात अनेक अनुत्तरीत प्रश्न... पहाटेने सकाळला, मध्यान्नाने तीनिसंजेला, अन रात्रीने किरर्र काळोखाला विचारलेले... अनुत्तरीत प्रश्न! आपुलकीचा आव आणणारया गप्पांतून, माणुसकीचे मुखवटे चढवून त्या प्रश्नांना बेमालूमपणे बगल दिली जाते... स्मृतीचिन्हे, स्मरणिका , जाहीरनामे, सोहळे, समारंभ .... सगळं सगळं ते डोळे पाहतात पण अनुभवत नाहीत. नुसत्या लहरीच पोहोचवतात संवेदना नाही, जाणीव नाही फक्त अनुत्तरीत प्रश्नांचे ठोके निर्माण करतात....बस! ....अभिनव अक्षर